หลังจากที่เราได้เห็นหัวใจหลักของ OOP ไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นในรอบนี้เราจะมาดูกันว่าเวลาที่ไปเจอโจทย์เราจะนำ OOP มาใช้แก้ปัญหาของเราได้ยังไง

🧐 โจทย์ 01

มีบริษัทมาจ้างเขียน เกมออนไลน์ ที่มีแค่ตัวละครเดียวคือ เด็กฝึกหัด (Novice) ซึ่งมันจะมี พลังชีวิต, พลังโจมตี, ประสบการณ์ที่จะใช้ในการอัพเลเวล และสามารถ เดิน, นั่ง, โจมตี และตายได้ ประมาณนี้ เราจะเขียนออกมายังไงดี ?

🧒 แก้โจทย์

ในการคิดแบบ OOP เราจะต้องแปลง ปัญหา ให้มาอยู่ในรูปแบบของ Model เสียก่อน โดยใช้หลักการของ Abstraction ดังนั้นเพื่อให้เข้าใจตรงกันผมกำลังจะสร้าง Model เพื่อใช้ในการเขียนโค้ด โดยมันจะต้องมี Properties และ Behaviors ต่างๆประมาณนี้

ดังนั้นผมก็จะสร้าง Model ออกมา ซึ่งมีหน้าตาประมาณนี้

public class Novice
{
    public int HP { get; set; }
    public int Exp { get; set; }
    public int Atk { get; set; }
    public int Level { get; set; }
    public string Status { get; set; }
​
    public void Walk() { }
    public void Sit() { }
    public void Attack() { }
    public void Dead() { }
}

มันก็ใช้งานได้แต่ใครอยากจะแก้พลังชีวิต พลังโจมตี หรืออะไรก็ตามในกลุ่มของ Properties ก็แก้ได้เลย ดังนั้นเราเลยต้องมาคิดในมุมของ Encapsulation ด้วย เช่น

• ถ้าพลังชีวิตถูกลดลงมันจะต้องห้ามต่ำกว่า 0 และถ้าพลังชีวิตหมดก็แสดงว่าตัวละครจะต้องตาย

• ถ้าได้รับค่าประสบการณ์เกิน 100 ให้ตัวละครเลเวลอัพได้เลย

• พวก Properties ต่างๆต้องไม่ถูกแก้ได้มั่วซั่ว

ซึ่งแทนที่จะให้คนที่เรียกใช้เป็นคนคอยกำหนดค่าเงื่อนไขพวกนี้ เราก็จะให้คลาส Character นี่แหละเป็นตัวดูแลรับผิดชอบความถูกต้องของเหล่านั้น

เลยเขียนโค้ดจัดการเรื่อง พลังชีวิต ก่อน

public class Novice
{
    private int hp;
    public int HP
    {
        get => hp;
        set
        {
            var hpTemp = hp;
            hp -= value;
            if (hp <= 0)
            {
                hp = 0;
                Status = "Dead";
                Dead();
            }
            else
            {
                hp = hpTemp;
                Status = "Alive";
            }
        }
    }
    
    ...
}

ตามด้วยจัดการ ค่าประสบการณ์ ที่ทำให้เลเวลอัพได้ยังไง

public class Novice
{
    private int exp;
    public int Exp
    {
        get => exp;
        set
        {
            var expTemp = exp;
            expTemp += value;
            if (expTemp >= 100)
            {
                exp = 0;
                Level++;
            }
            else
            {
                exp = expTemp;
            }
        }
    }
​
    ...
}

สุดท้าย Properties ต่างๆก็อย่าให้คนอื่นแก้ได้มั่วซั่ว และทำการกำหนดค่าเริ่มต้นซะ

public class Novice
{    
    public int Atk { get; private set; }
    public int Level { get; private set; }
    public string Status { get; private set; } = "Alive";
    
    public Novice()
    {
        HP = 100;
        Atk = 3;
    }
​
    ...
}

จาดโค้ดด้านบนก็จะเห็นแล้วว่า ของหลายๆอย่างเราซ่อนความวุ่นวายที่ภายนอกไม่จำเป็นต้องรู้ไว้ได้หมดแล้ว โดยการใช้ Encapsulation มาช่วย ซึ่งถ้าเราออกแบบ encapsulation ออกมาได้ดีมันก็จะช่วย เติมเต็ม ความเป็น Abstraction ได้มากขึ้น

ดังนั้นพอลองวาดภาพดูจะเห็นว่า Model ที่เราสร้างขึ้นมานั้น มันเป็น Component ที่รับผิดชอบเรื่องของตัวละครได้เบ็ดเสร็จในตัวมันเองเรียบร้อยเลย คนที่เอามันไปใช้ก็แค่เรียกใช้งานได้ถูก Properties / Methods เท่านั้น มันก็จะทำงานได้ถูกต้องโดยที่คนเรียกใช้ไม่ต้องรู้การทำงานภายในของมันเลยนั่นเอง

🧐 โจทย์ 02

เกมที่เราเขียนขายดีมาก เลยทำให้เราต้องเพิ่มตัวละครแบบอื่นๆเข้าไปบ้างนั่นคือ นักดาป (Swordman) และ พระ (Acolyte) เพื่อให้เกมมีความหลากหลายขึ้น และมีเงื่อนไขเพิ่มมาอีกนิสนุงนั่นคือ

• นักดาป - จะมีพลังโจมตีเริ่มต้นที่ 10 หน่วย และ สามารถใช้ ท่าโจมตีพิเศษ ได้อีกด้วย

• พระ - มีพลังโจมตีเริ่มต้นที่ 5 หน่วย และ สามารถใช้ การรักษาให้กับตัวเองได้ด้วย

แล้วเราจะเขียนโปรแกรมยังไงดี เพื่อให้มีตัวละครใหม่ 2 ตัวเพิ่มขึ้นมา ในขณะที่ตัว เด็กฝึกหัด (Novice) ก็ยังต้องใช้งานได้เหมือนเดิมด้วยนะ

🧒 แก้โจทย์

จากที่ว่ามาเราก็จะกลับมาออกแบบโดยใช้หลัก Abstraction เพื่อตีโจทย์ก่อนว่า ปัญหา ที่เรากำลังเจอมันประกอบไปด้วยอะไรบ้างนั่นเอง ดังนั้นผมก็จะได้รูปประมาณนี้

นักดาป (Swordman)

พระ (Acolyte)

เมื่อเราเห็นข้อมูลตัวอย่างของ นักดาป และ พระ เรียบร้อยแล้วเราน่าจะเห็นว่ามันมี Properties และ Behaviors ต่างๆที่คล้ายกับ เด็กฝึกหัด เลยใช่ไหม ซึ่งของที่มันมีเหมือนกันนั่นคือ

// Properties
HP
Exp
Atk
Level
Status
​
// Behaviors
Walk()
Sit()
Attack()
Dead()

แล้วทั้ง 3 ตัวก็เป็นสิ่งที่เรียกว่า ตัวละคร ที่ให้ผู้ใช้สามารถเลือกเล่นได้ ดังนั้นมันอยู่ในรูปแบบความสัมพันธ์ IS A อยู่แล้ว ดังนั้นในจุดนี้เราเลยสามารถใช้ Inheritance ได้เลย โดยการสร้าง Model กลางที่ชื่อว่า Character ตามด้านล่างเลย

public class Character
{
    public int HP { get; set; }
    public int Exp { get; set; }
    public int Atk { get; set; }
    public int Level { get; set; }
    public string Status { get; set; }
​
    public void Walk() { }
    public void Sit() { }
    public void Attack() { }
    public void Dead() { }
}

อ่อ อย่าลืมนะว่าตัว Model กลางก็ต้องนำหลัก Abstraction + Encapsulation มาใช้ด้วยเช่นกัน ดังนั้น เราจะได้โค้ดจริงๆออกมาเป็นแบบนี้ (อย่าลืมเปลี่ยน private เป็น protected ด้วยนะ คลาสลูกจะได้เข้าถึงตัวแปรพวกนั้นได้)

public class Character
{
    private int hp;
    public int HP
    {
        get => hp;
        set
        {
            var hpTemp = hp;
            hp -= value;
            if (hp <= 0)
            {
                hp = 0;
                Status = "Dead";
                Dead();
            }
            else
            {
                hp = hpTemp;
                Status = "Alive";
            }
        }
    }
​
    public int Atk { get; protected set; } = 3;
​
    private int exp;
    public int Exp
    {
        get => exp;
        set
        {
            var expTemp = exp;
            expTemp += value;
            if (expTemp >= 100)
            {
                exp = 0;
                Level++;
            }
            else
            {
                exp = expTemp;
            }
        }
    }
    public int Level { get; protected set; }
    public string Status { get; protected set; } = "Alive";
    
    public Character()
    {
        HP = 100;
    }
​
    public void Walk() { }
    public void Sit() { }
    public void Attack() { }
    public void Dead() { }
}

คราวนี้เราก็เอา Model เด็กฝึกหัด, นักดาป, พระ มาทำการต่อยอดความสามารถของ Character โดยใช้ความรู้จากเรื่อง Inheritance เข้ามาใช้นั่นเอง

public class Novice : Character
{
}
​
public class Swordman : Character
{
}
​
public class Acolyte : Character
{
}

สุดท้ายมันก็จะเหลือแค่ของพิเศษที่มีเฉพาะตัวของ เด็กฝึกหัด นักดาป และ พระ เท่านั้น ซึ่งก็คือ

• นักดาป - จะมีพลังโจมตีเริ่มต้นที่ 10 หน่วย และ สามารถใช้ ท่าโจมตีพิเศษ ได้อีกด้วย

• พระ - มีพลังโจมตีเริ่มต้นที่ 5 หน่วย และ สามารถใช้ การรักษาให้กับตัวเองได้ด้วย

ดังนั้นเราก็จะแก้ไข Model ของทั้ง 3 อาชีพให้กลายเป็นแบบนี้

public class Novice : Character
{
    public Novice()
    {
        Atk = 3;
    }
}
​
public class Swordman : Character
{
    public Swordman()
    {
        Atk = 10;
    }
    
    public void SuperAttack() { }
}
​
public class Acolyte : Character
{
    public Acolyte()
    {
        Atk = 5;
    }
​
    public void Heal() { }
}

เพียงเท่านี้เราก็สามารถเลือกตัวละครเป็นตัวไหนก็ได้แล้ว โดยที่แต่ละตัวละครก็มีความสามารถที่ไม่เหมือนกันอีกด้วย ซึ่งโค้ดที่มีโครงสร้างแบบนี้ก็ง่ายที่จะเพิ่มตัวละครใหม่ๆเข้าไปได้แล้ว เพราะเราก็แค่ต่อยอด Model เดิมโดยการใช้ Inheritance เข้ามาช่วยนั่นเอง

ลองเขียนแผนภาพเมื่อย้อนกลับมาดูความเป็น Component ของมันอีกทีซิ

🧐 โจทย์ 03

ตอนนี้คนเล่มถล่มทลายเลย แถมเขาอยากให้เล่นได้พร้อมกันหลายๆคนอีกด้วย ทำให้มีของที่เพิ่มเข้ามาในส่วนที่เรารับผิดชอบคือ

• พระ - สามารถรักษาให้กับตัวเองและผู้เล่นคนอื่นได้ด้วย

แล้วเราจะแก้ไขโค้ดเรายังไงให้รองรับความต้องการใหม่อันนี้ ?

🧒 แก้โจทย์

ในตอนนี้โจทย์ของเราอยู่ที่เมธอด Heal ของคลาส Acolyte ตามโค้ดด้านล่าง

public class Acolyte : Character
{
    public void Heal() { }
}

ปัญหาของมันคือ มันรักษาได้เฉพาะตัวเอง ดังนั้นถ้าเราอยากให้รักษาคนอื่นได้ เราก็ต้องส่ง parameter บางอย่างเข้าไปให้มันนั่นเอง แต่ว่าเราควรจะส่ง parameter อะไรเข้าไปดีล่ะ

public void Heal( ??? ) { }

จากตรงนี้ผมขอเขียนแผนภาพ UML ก่อนละกัน จะได้เข้าใจภาพรวมทั้งหมดในตอนนี้ ซึ่งจะได้ออกมาตามรูปด้านล่าง

จากรูปด้านบนจะเห็นว่า ถ้าเราใช้ Novice, Swordman หรือ Acolyte เข้าไปเป็น parameter นั่นหมายความว่าเราจะต้องมี method แบบนี้อย่างน้อย 3 ตัว

public void Heal(Novice target) { }
public void Heal(Swordman target) { }
public void Heal(Acolyte target) { }

มันก็ทำงานได้นะ แต่ถ้าในอนาคตมันมีตัวละครใหม่ๆล่ะ เราจะต้องไปเพิ่มเมธอดใหม่ทุกครั้งที่มีอาชีพใหม่เหรอ?

ดังนั้นในจุดนี้เราจะใช้ความรู้เรื่อง Polymorphism เข้าช่วยแก้ปัญหา โดยการส่งคลาส Character เข้าไปเป็น parameter นั่นเอง เพราะ Base class สามารถทำงานกับ Sub class ได้ทุกตัวยังไงล่ะ ดังนั้นโค้ดเราก็จะออกมาเป็นแบบนี้

public void Heal(Character target) { }

เมื่อโค้ดเป็นแบบด้านบนแล้วนั่นหมายความว่า ทุกตัวละคร เราสามารถส่งไปทำการรักษาได้หมดเลย และต่อให้มีตัวละครใหม่ๆเข้ามาในอนาคต ที่เป็น sub class ของ Character มันก็จะทำงานกับ method นี้ได้ทันที นี่แหละตัวอย่าง ความยืดหยุ่น ที่ทำให้การเขียนโค้ดครั้งเดียว แต่ใช้ได้ตลอดไป

🧐 โจทย์ 04

ตอนนี้ผู้เล่นเริ่มบ่นอยากแต่งตัวละครสวยๆได้ ทางบริษัทเลยคิดว่า ทุกตัวละครสามารถใส่หมวกบนหัวได้ และ หมวกแต่ละแบบก็จะเพิ่มความสามารถต่างๆให้กับผู้เล่นได้ด้วย ดังนั้นหน้าที่นี้เลยตกมาที่เรา แล้วเราจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไงดีกันนะ ?

🧒 แก้โจทย์

จำง่ายๆเวลาที่มีงานเข้ามาให้ดูก่อนว่างานนั้นเป็นงานที่ โค้ดเดิมทำได้อยู่แล้ว หรือ มันเป็นเรื่องใหม่

• ถ้าโค้ดเดิมทำได้อยู่แล้ว เช่น เพิ่มตัวละครตัวใหม่เข้าไป อันนี้เราก็แค่ต่อยอด Model เดิมก็จะใช้งานได้ละ

• ถ้ามันเป็นเรื่องใหม่ เช่นกรณีนี้ ให้เรานำหลักของ Abstraction กลับมาวิเคราะห์ดูเสมอนั่นเอง

ดังนั้นในรอบนี้เราก็จะเอา Abstraction กลับมาช่วยตีโจทย์นั่นเอง โดยผมมองว่าไม่ว่าจะเป็นตัวละครตัวไหนก็ตาม ก็ควรที่จะใส่หมวกได้ และแม้แต่ตัวละครในอนาคตก็ควรจะต้องใส่หมวกได้เช่นกัน และหมวกก็ควรมีความหลากหลายด้วย ตามรูปเลย

แล้วก็อย่าลืมมองกลับมาที่ Model เดิมที่เรามีด้วย ตามรูปด้านล่างเลย

ซึ่งถ้าดูตามความเหมาะสมแล้ว เราควรจะเพิ่ม Property ของหมวกให้กับ Character นั่นเอง ดังนั้นเราลองคิดนิสนุงว่า Model หมวกที่สามารถเพิ่มสถานะให้กับผู้ใส่ได้ควรจะมีอะไรบ้าง (ผมแอบคิดมาละประมาณนี้ละกัน)

นั่นก็หมายความว่าผมควรที่จะมี Model ของมันออกมาประมาณนี้

public class Hat
{
    public string Description { get; set; }
    public int EffectOnHP { get; set; }
    public int EffectOnAttack { get; set; }
}

ดังนั้นเราก็จะเอา Model ตัวใหม่อันนี้ไปใส่ไว้ใน Character ตามรูปด้านล่าง เพื่อให้ตัวละครรองรับการใส่หมวกได้ (ซึ่งบางตัวละครอาจจะไม่ใส่หมวกก็ได้นะ)

ดังนั้นโค้ดเราก็จะออกมาราวๆนี้

public class Character
{
    public Hat headEquipment { get; protected set; }
    
    public void EquipHead(Hat gear) { }
    
    ...
}

ตัวอย่างโค้ดทั้งหมด

public class Hat
{
    public string Description { get; set; }
    public int EffectOnHP { get; set; }
    public int EffectOnAttack { get; set; }
}

public class Character
{
    private int hp;
    public int HP
    {
        get => hp;
        set
        {
            var hpTemp = hp;
            hp -= value;
            if (hp <= 0)
            {
                hp = 0;
                Status = "Dead";
                Dead();
            }
            else
            {
                hp = hpTemp;
                Status = "Alive";
            }
        }
    }
​
    public int Atk { get; protected set; } = 10;
​
    private int exp;
    public int Exp
    {
        get => exp;
        set
        {
            var expTemp = exp;
            expTemp += value;
            if (expTemp >= 100)
            {
                exp = 0;
                Level++;
            }
            else
            {
                exp = expTemp;
            }
        }
    }
    public int Level { get; protected set; }
    public string Status { get; protected set; } = "Alive";
​
    public Hat headEquipment { get; protected set; }
​
    public Character()
    {
        HP = 100;
    }
​
    public void Walk() { }
    public void Sit() { }
    public void Attack() { }
    public void Dead() { }
    public void EquipHead(Hat gear) { }
}

public class Novice : Character
{
    public Novice()
    {
        Atk = 3;
    }
}

public class Swordman : Character
{
    public Swordman()
    {
        Atk = 10;
    }
​
    public void SuperAttack() { }
}

public class Acolyte : Character
{
    public Acolyte()
    {
        Atk = 5;
    }
​
    public void Heal(Character target) { }
}

🎯 บทสรุป

น่าจะพอเห็นตัวอย่างการนำหลักของ Object-Oriented Programming ไปใช้ในการเขียนโค้ดกันชัดเจนมากยิ่งขึ้นแล้วนะ ซึ่งถ้าเรามองของต่างๆให้เป็น Component แล้วล่ะก็ เราจะสามารถเพิ่มลดความสามารถต่างๆเข้าไปในโปรแกรมได้ง่ายขึ้น เพราะตัวโค้ดเราแต่ละส่วนมันจะเหมือนกับ เลโก้ นั่นเอง ซึ่งมันจะช่วยทำให้เราเปลี่ยนชิ้นส่วนที่ไม่ต้องการ หรือ อยากให้มันมีการทำงานแบบอื่นๆก็สามารถทำได้ง่ายๆเลยนั่นเอง